miarę przynajmniej, plan dalszej akcji.<br>Czarny gąszcz wysoko nad nim, u krawędzi skalnych, zatapiała coraz czerwieńsza łuna zachodu, w której pojedyncze ostrza krzaków mieniły się i opalizowały głębokim fioletem.<br>Rohan wciąż jeszcze nie mógł się zdecydować. Kiedy tak siedział pod wielkim złomem, usłyszał nadciągający z dali ciężki pobrzęk chmury. Rzecz osobliwa - wcale się nie przeląkł. Jego stosunek do niej uległ w ciągu jednego dnia zadziwiającej przemianie. Wiedział - a przynajmniej zdawało mu się, że wie, na co może sobie pozwolić, niby alpinista, którego nie odstrasza śmierć czyhająca w ścianach lodowców. Co prawda, sam dobrze nie orientował się w owej zmianie, jaka w