samobójstwo - za Durkheimem - jako przejaw anomii charakterystycznej zwłaszcza dla dwóch biegunowych w hierarchii społecznej zawodów: najwyżej i najniżej kwalifikowanych, umożliwiających najwyższe bądź najniższe zarobki, władzę i prestiż. Zgodnie z tą koncepcją na wyższych szczeblach struktury zawodowej przejawiana jest silna identyfikacja z pełnioną rolą, wykluczająca zachowania spontaniczne, niezbędne dla normalnego funkcjonowania osobowości człowieka. Warstwy niższe, przeciwnie, nie identyfikują się z pełnioną rolą zawodową i społeczną, co w konsekwencji może prowadzić do samozniszczenia, podobnie jak u warstw wyższych nadmierna socjalizacja. I jakkolwiek hipoteza ta nie znalazła jak dotąd potwierdzenia w materiałach empirycznych, to przecież samo zwrócenie uwagi na krańcowo usytuowane w hierarchii społeczno