przyjść bezpiecznie, zedrzeć ze ścian cenne gobeliny, pościnać w oranżeriach czarodziejskie kwiaty, w zabłoconych buciskach kłaść się na wykwincie mebli i dywanów, a ograbiwszy doszczętnie, podpalić nawet, jeśli taka była wola. Niezbita rzeczywistość tego faktu stanowiła radość tak niespodziewaną, że nikt z miejscowych wywrotowców nie mógł się z nią jeszcze oswoić. Ani banda międzyborska, ani oddziały Petlurskie nie decydowały się w pierwszej chwili na zajęcie niedostępnych dotychczas Antonin. Luźne patrole wywiadowcze zajeżdżały co jakiś czas i wyjeżdżały co prędzej. Cisza i pustka opuszczonej rezydencji zdawały się kryć jakąś tajemnicę. W pozornej bezbronności wietrzono zasadzkę. Niewielki oddział Petlurski przetrząsnął mieszkania pracowników, szukał