dokładnym, możliwie najbardziej obiektywnym odtworzeniu całego zdarzenia w wyobraźni. Posługując się wizualizacją, ponownie ogląda się scena po scenie makabryczne obrazy. Kolejny krok to współodczuwanie, rzecz na pierwszy rzut oka nie do wyobrażenia. Bo przecież chodzi o spojrzenie na wydarzenia z punktu widzenia sprawcy. Trzeba więc wejść w skórę złodzieja czy oszczercy i spróbować zapytać, dlaczego nas zranił. Potem następuje przypomnienie sytuacji, w której to my wyrządziliśmy komuś krzywdę, czuliśmy się winni i uzyskaliśmy przebaczenie. Musimy sobie ponownie uświadomić, jaką ulgę czuliśmy, kiedy ktoś zdejmował z nas to brzemię winy. Jeśli chcemy, możemy zrobić z naszego przebaczenia rzecz publiczną - napisać list, złożyć