nie opuszczać pokoju, aż dowiem się, że wyjechała. Ta myśl upokarza mnie po chwili. Cóż to? Mam się kryć? Dlaczego? Przecież sam naumyślnie to wszystko przeprowadziłem właśnie tak, bo mi to było duchowo i fizycznie konieczne. Przeciwnie, będę chodził sobie jak gdyby nigdy nic. Schodzę na dół pogwizdując i przeraźliwie oszukuję samego siebie. Wtłaczam swoje ciało w ramy swobody i nonszalancji, a jednocześnie płoszę się na każdym kroku. Mignęła jakaś postać - podchodzę szybko do okna. Nie, to tylko panna de Fabre, która niedawno dostała wiadomość o śmierci matki i nie wiadomo czemu wszyscy jej z tego powodu unikają jak <page nr=189> zapowietrzonej. Myśli