dokręconego pojemnika zęzami gdzieś koło Hokkaido. Zimno jak diabli.<br> Śpię i nie śpię. Śpię, bo nie wiem, co się dzieje wokół mnie. Stałem się z powrotem owym makabrycznym cyborgiem, wegetującym dodatkiem do jachtu. Nie śpię, bo nie regeneruję sił, bo nie czuję odprężenia, bo chłód, wilgoć i wszystko, co nas otacza - torturuje mnie.<br> Znudziło mi się już to wszystko. Przestałem spędzać noce na pokładzie z owiniętym w folię kotem. Można żeglować w mgle samotnie dzień, tydzień, ale nie miesiąc. Siedzę w kajucie przygotowany na wszystko.<br> Zdrzemnąłem się troszeczkę. Jak zawsze po obudzeniu rzucam latarkę na wiszący minikompas. Jeśli wierzyć mu, idziemy