cóż za blaga! Chciałem przecież mówić z nią zupełnie inaczej. Zamierzałem wszystko jej wywalić, co o niej myślę, przedstawić jasno, dlaczego tak z nią postąpiłem, a tu nagle tekst dramatyczny zobowiązał i nie można inaczej, jak według tekstu. I ona na pewno, na pewno inaczej chciała ze mną rozmawiać. I oto, porwani chęcią patosu dramatycznych przeżyć, nie zdołaliśmy powiedzieć sobie nic, nie zdołaliśmy rozegrać prawdziwie tej partii do końca.<br>Suzanne wspaniale odgrywa wzruszenie. Że niby lada moment wszystko może powrócić i cisnąć nas w ramiona uśpionych przeżyć. Do tego nie można niby dopuścić. Suzanne szybko wysuwa dłoń z mojej:<br>- Więc... (po