marca zabito czterdziestu dwu białych w odległości zaledwie pięciu mil od Plymouth. Sześć tygodni później król Filip ze swymi ludźmi w trakcie zuchwałego ataku na ten fort spalił szesnaście domów. A przecież bezpieczeństwa strzegły tam oprócz jednej trzycalowej również trzy mniejsze armaty. Trudno by je wprawdzie zaliczyć do najnowszych osiągnięć ówczesnego ludwisarstwa, ale samym hukiem mogły wystraszyć i daleko przepędzić wroga. Spośród dziewięćdziesięciu osiedli angielskich pięćdziesiąt dwa doświadczyły napadów Indian, a dwanaście uległo całkowitemu zniszczeniu. Zdawało się, że zwycięstwo Indian jest tuż, tuż i nawet ślad nie zostanie po białych w Nowej Anglii. Szczytowa faza ofensywy przypadła jednak na wiosnę, odwieczny