je sobą i przenoszę w pole osobowego istnienia, gdzie opada z nich rzeczowe okrycie i odsłania się quasi-ludzka zdolność do zażyłości ze mną.<br>Ale porażka nadziei na oswojenie rzeczy przez więź posiadania jest gorsza i stokroć bardziej mnie degraduje, niż niezaspokojenie z technologicznych sukcesów. Sukces technologiczny nie pozwala mi owładnąć mową bytu, ale stwarza poczucie wartości realnej, chociaż cząstkowej, w której mogę uczestniczyć. Namiętność posiadania sprawia, że więź negatywna z innymi ludźmi - mianowicie moja legalna wyłączność w rozporządzaniu rzeczą - jawi mi się w urojeniu jako więź pozytywna z rzeczą samą, przez co czynię sobie wartość z okoliczności, które przeciwstawiają mnie