twarzy, w otwartych ustach, na oczach. Palce wbite jak szpony w nasyconą zieleń trawy. Już stężał.<br> Kradł owies dla gniadych kobył. Mielczarek, milicjant Mielczarek, zdybał go, mógł nie poznać. Strzelił. Dwa razy - nasuwa się wspomnienie nocy. Nie będę płakać. Nie płakałam, gdy przyszedł łącznik, chłopiec w krótkich spodniach harcerza, i oznajmił, że porucznik Korab "poległ na polu chwały". I kiedy kładłam go do pierwszej mogiły, na podwórku, podtrzymywałam głowę. I kiedy wyjmowano w Parku Dreszera to coś, co było porucznikiem Korabem, Konradem, moim mężem. Nie będę płakać po fornalu Gwieździku. Ale łzy płynęły same. Nie mogła ich powstrzymać, bezwolna wobec strumyków