miastem zwycięstwa. Znając prozę Tadeusza Borowskiego i relacje więźniów, trudno oprzeć się wrażeniu, że to interesujące, ale nieprawdziwe określenie.<br>To kolejny przejaw teologicznego odczytywania historii przez Papieża. Tym razem w perspektywie personalistycznej - osobowej. Czyż bowiem nie było tak przed parudziesięciu laty, że Maksymilian Maria Kolbe był jednostką z anonimowego tłumu oznakowanego numerami, a każdy esesman czuł się i był rzeczywiście wszechwładnym panem życia i śmierci owej masy podludzi? I nagle w tym miejscu fizycznego niszczenia i duchowego upodlania człowieka widzimy wzlot ludzkiego ducha, wzlot, który pokazuje wszystkim zgromadzonym na placu apelowym, tak ofiarom, jak katom, że logika nienawiści i pogardy, na