Okręty ładowne złocistym jantarem odpływały z motławskiej przystani do dalekiej Flandrii, gdzie za bursztyny płacono chętnie i szczodrze. Rosły mury kościoła, piętrzyła się pod niebo potężna wieżyca. Ale jednocześnie życie mieszkańców Osieka stało się jeszcze cięższe niż do tej pory. Poza innymi powinnościami musieli zbierać i łowić bursztyny. Pilnujący ich pachołkowie patrzyli na ręce jantarowych poszukiwaczy i każdego, kto próbował ukryć jaką grudkę, wtrącali do więzienia. <br>Zapełniał się skarbiec i zapełniały się wilgotne lochy więzienne. W ciemności i chłodzie czekali tam więźniowie na srogie wyroki - szubienicę albo katowski pień. Pewnego ranka ten straszny los spotkał również sędziwego Mikołaja. Kasia znalazłszy kawałek