podchwytuje popularną strofę):<br> Jesień. De facto jesień.<br> Hej, jesień...<br><br>Ireneusz Indyjski<br>(rozkładając ręce):<br> I te rzeczy.<br><br>Publiczność:<br>(wyprzęga konie z karety Indyjskiego i wynosi go na rękach, co<br>automatycznie skraca koncert o 45 minut)<br><br>Wacław Zagajewicz:<br> Ja wiem, że ja państwa nudzę. Ale (ach!) takie jest moje życie. Śmiej<br>się, pajacu.<br>(bije się po głowie pustą karafką, co Publiczność, nie rozumiejąca<br>Sztuki, przyjmuje za numer programu. Zagajewicz bisuje kilkakrotnie, aż<br>pęka karafka i następuje wszechświatowa konsternacja)<br><br>Orkiestra:<br> Ostatni promień słońca zgasł.<br> Już widzę cię ostatni raz.<br> Pod twym balkonem stoję niemy.<br> Wichura dmie. Opada rtęć.<br> Niezgorszy byłby ze mnie zięć.<br> Niestety