Pola bitwy, pobojowiska,<br>Legendarne, przyszłe uroczyska<br>Mak będzie, kwitnąc, odmierzał...<br><br>Naturo, tyś pierwsza przed nami<br>Uczciła, pełna żałości,<br>Ogniskami płomiennych kwiatów<br>Pamięć Nieznanego Żołnierza...&lt;/&gt;<br><br>&lt;div type="poem" sex="f"&gt;&lt;tit&gt;OBCA DUSZO...&lt;/&gt;<br><br>Duszo z miękkich pajęczyn utkana,<br>Nie mów do mnie. Nie motaj nicości,<br>Nie rozdmuchuj kurzu. Odejdź, przebacz.<br>Jestem raną. A na taką ranę<br>Nie pajęczyn z chlebem, nie litości,<br>Ale słońca z rodzinnego nieba...&lt;/&gt;<br><br>&lt;div type="poem" sex="f"&gt;&lt;tit&gt;SEN&lt;/&gt;<br><br>Byłam dziś we śnie sercem mojem całem<br>na czarnowiejskiej szosie,<br>skąd już blisko Kraków...<br>Kwitły tam, w cieniu ożynowych krzaków,<br>powoje, czysto-jedwabne i białe,<br>niezwykłej trochę wielkości,<br>jak spadochrony wieszczek, osiadłe na rosie.<br><br>Sen wielomówny! - Tęsknota bez wyjścia<br>w