spiralnie zwiniętej muszli złożonej niemal wyłącznie z aparatu hydrostatycznego. To jego późniejszy rozrost doprowadził w eocenie do powstania w jednej linii rozwojowej spłaszczonej os sepiae, a w drugiej (w miocenie) płaskospiralnej muszli Spirula. Bez zapisu kopalnego historii tej z pewnością nie udałoby się odtworzyć (ryc. 9.11).<br>Drobne głowonogi młodszego paleozoiku i mezozoiku miały wrogów w pelagicznych <br>drapieżnych stawonogach pokrewnych Concavicaris o wielkich złożonych <br>oczach i chwytnych odnóżach. Te zadziwiające zwierzęta o nie znanych bliżej <br>pokrewieństwach zasiedlały liczne środowiska morskiego pelagialu przynajmniej <br>od początku syluru, a wymarły zapewne w końcu jury (ryc. 9.3D). Pewnych podobieństw do konkawikaridów można się dopatrzyć