ganków śnieg równo uładzony, ani jednej fałdy, ani śladu bruzdy, jak szklany blat stołu. I wszechobecne wyczekiwanie wśród ludzi, co przyniesie jutro. Stał posterunek, z pepeszami, w wojłokowych butach. Młodzi chłopcy. Zbierano się przed szkołą powszechną, parterówką, pod kasztanami, przy kościele. Rozchodził się pomruk, szuranie, kasłania, dzieci uczepiły się rękawów palt dorosłych. Nastrój jak przed rozpoczęciem odpustu na świętego Andrzeja. We Wrzosowie bywały dwa odpusty, radosny na Boże Ciało, w upały, i dostojny na świętego Andrzeja, w zimnym listopadzie. Jednak bez patosu, raczej wyczekiwanie na igrzysko. Dochodzili, ludzie ich przepuszczali i dziwnie na nich patrzyli, jak na zjawy. Dwa kroki przed