częstotliwości.<br>W 1993 r. prezesem Telewizji Polskiej został Wiesław Walendziak, twórca popularnego programu publicystycznego "&lt;name type="tit"&gt;Bez znieczulenia&lt;/&gt;". Wraz z nim do telewizji publicznej trafiło kilkudziesięciu młodych dziennikarzy o prawicowych poglądach, m.in. Jarosław Sellin, Waldemar Gasper, Maciej Pawlicki, Piotr Semka, Jacek Łęski, Bogdan Rymanowski i Cezary Michalski. Szybko zyskali sobie przydomek "pampersów". Udało im się wydźwignąć publiczną antenę z zapaści, ale zaczęły też pojawiać się programy o jasno określonym profilu politycznym - cykl "&lt;name type="tit"&gt;Kultura duchowa narodu&lt;/&gt;", konserwatywno-postmodernistyczna (jakkolwiek absurdalnie by to brzmiało) "&lt;name type="tit"&gt;Fronda&lt;/&gt;" i populistyczny "&lt;name type="tit"&gt;WC kwadrans&lt;/&gt;". Prowadzący pozornie obiektywne programy, np. "&lt;name type="tit"&gt;Puls dnia&lt;/&gt;", nie ukrywali sympatii politycznych.<br>Ekipa pampersów drażniła rządzącą