wzruszenie... natury przyziemnej... - I znowu ten uśmiech sowizdrzalski. Hans nie wiedział, co odpowiedzieć. "Do kremu aluzja?" - I już tylko drzwi słychać. <br>Wracał do stołu i niemal się zderzył z gospodynią, która z tacą szła po czarki. Roześmiali się oboje i zaczerwienili. Hans pierwszy przemówił: <br>- Czy mógłbym prosić o kawę? <br>- Niech pan profesor usiądzie, zaraz przyniosę. Już zaparzona. - I ręką wskaże krzesło. <br>- Wolałbym... - Poczuł wdzięczność do proboszcza. - Jeśli to nie sprawi pani kłopotu... wypić kawę w kuchni, tak jak do tego byłem przyzwyczajony w domu rodzicielskim. <br>Gerta naraz wysmuklała. Taca stała się albumem rodowych fotografii w szaropluszowej oprawie. Podniosła piękną głowę dziedziczki. <br>- To