w poręcze fotela i jakby uniósł cokolwiek nad siedzeniem swój pięknie umundurowany korpus. Zabłysnęły nagle brunatne źrenice komisarskie, którymi groźnie uderzył w gromadę chłopskich twarzy - - Wiadomo wam, ludzie - przemówił - wedle jakiej to sprawy wezwać was tutaj kazałem...<br>- Wiadomo... dyć wiadomo! - ozwały się co śmielsze głosy.<br>- Mam ja tutaj, z polecenia pana prezesa wojewódzkiej naszej komisji, śledztwo uczynić dla sprawdzenia pretensyj, któreście w petycji swojej do władzy rządowej podali, ośmieliwszy się takowe podnieść względem przytomnego tu wielmożnego pana Czartkowskiego...<br>Chłopi słuchali z zapartym tchem, wytrzeszczonymi ślepiami wpatrzeni nieruchomo w jaśniejące powagą oblicze urzędnika.<br>&lt;page nr=154&gt; - Muszę ja wam atoli - ciągnął pan Słotwiński - zanim czynności moje