a więc wtedy mniej więcej, gdy dwudziestoletni poeta po studiach w Akademii Lubrańskiego w Poznaniu znalazł się na krótko, zapewne jako bibliotekarz, w otoczeniu arcybiskupa Krzyckiego. Arcybiskupa i poety, ale poety, który już za sobą miał doświadczenie dworskich utarczek poetyckich. Zbiór epigramatów o dostojnikach polskiego Kościoła nie był jednak zbiorem panegiryków. Wiele z nich sławi istotne lub domniemane zasługi arcybiskupów, w niektórych znajdzie się jednak łagodna krytyka nadużyć w Kościele (np. żywot Jastrzębca) lub ton na poły żartobliwy i wybaczający.<br>Vitae archiepiscoporum pełniły ponadto pewną funkcję użytkową: były popularnym skrótem historii Polski, podobnie jak Vitae Regum Polonorum elegiaco carmine descriptae (Żywoty