czy Mondriana.<br>Przypomina mi się jedna analogia sukcesu abstrakcjonistów - triumf kubizmu w Paryżu w latach 1925-1927. Wystawa kubistów całego świata w Orangérie, bodajże w 1926 roku, była wyrazem tego triumfu. Można było wówczas oglądać kubizowane fajki i kubizowane mandoliny w wersjach chilijskiej, łotewskiej, polskiej czy tureckiej. Wówczas dla każdej panienki przybywającej do Paryża z Honolulu czy z Krakowa kubizm był dogmatem nowoczesności, zwrotnicą dziejów.<br>Guggenheimowska wystawa z Musée d'Art Moderne tej zimy miała cechy tamtej wystawy sprzed lat z Orangérie. Tylko że tam zwycięski był kubizm, a tutaj abstrakcjonizm.<br>Pierwsze wrażenie: płaszczyzny zalane gwałtownymi kolorami w desenie elementarne i polakierowane