twarz. Żona stała nieruchomo, może czekała.<br>- Rebeko? - powtórzył pytająco. Myślał: "Czy skinie palcem?" Tęsknił za nią jak młody narzeczony, gotów był zaraz uklęknąć i całować jej nogi. Lecz nie dała żadnego znaku, na jaki czekał, wtedy w duszy zawołał rozgoryczony: "Mam przecież do niej prawo, nawet prawnie według kodeksu!'' Złamał papierosa palcami, iskry poleciały na dywan. Zaczął złowrogo, a jednocześnie jak gdyby w roztargnieniu:<br>- Rebeko...<br>Nie pozwoliła mu dokończyć. Zrozumiała od razu i odpowiedziała:<br>Przecież od paru dni nie czuję się dobrze... "Jakże mogłem o tym zapomnieć?" zdumiał się Widmar, a jednocześnie znowu przypomniał sobie doktora Tamtena .<br>&lt;page nr=60&gt;<br> W tej samej chwili