masowych nobilitacji, które zaczęły się po 1620 r. i nasiliły w połowie stulecia. Stara szlachta, o rodowodzie sięgającym przed 1600 r., stanowiła już tylko 20 proc. stanu. Reszta to plebejusze i cudzoziemcy, którzy nabyli szlachectwo za usługi w wojsku lub administracji. Szlachecki przywilej monopolu na urzędy i wyższe stopnie oficerskie paradoksalnie przyczynił się do osłabienia samej szlachty. Realizacja owego przywileju była możliwa tylko dzięki nobilitacjom, albowiem przyrost liczby stanowisk oficerskich i urzędów był tak wielki, że szlachta nie była po prostu w stanie ich obsadzić. Tytuł szlachecki uzyskiwano niemal automatycznie z chwilą nominacji na majora lub podpułkownika lub z chwilą objęcia