Typ tekstu: Książka
Autor: Meissner Krzysztof
Tytuł: Klasyczna teoria pola
Rok: 2002
Autor: Meissner Krzysztof
Tytuł: Klasyczna teoria pola
Rok: 2002
17) daje natychmiast
7.2. Monopol Diraca
Równania (7.12) stanowią podstawę elektrodynamiki klasycznej. Cechą charakterystyczną elektrodynamiki jest istnienie ładunków elektrycznych i brak ładunków magnetycznych (wynikający z tożsamości Bianchiego). Jednak w czterech wymiarach czasoprzestrzennych istnieje możliwość pewnego uogólnienia elektrodynamiki tak, by wprowadzenie ładunków magnetycznych było możliwe. Jak pokażemy w tym paragrafie, brak ładunków magnetycznych wynika z (na ogół przyjmowanego implicite) założenia, że przestrzeń jest ściągalna, tzn. każdą sferę dwuwymiarową można w sposób ciągły sprowadzić do punktu i punkt ten również należy do przestrzeni. Jeżeli założenie to zmienimy i będziemy rozpatrywać przestrzeń nieściągalną (np. z wyjętym jednym punktem),
to istnieje rozwiązanie, tzw
7.2. Monopol Diraca
Równania (7.12) stanowią podstawę elektrodynamiki klasycznej. Cechą charakterystyczną elektrodynamiki jest istnienie ładunków elektrycznych i brak ładunków magnetycznych (wynikający z tożsamości Bianchiego). Jednak w czterech wymiarach czasoprzestrzennych istnieje możliwość pewnego uogólnienia elektrodynamiki tak, by wprowadzenie ładunków magnetycznych było możliwe. Jak pokażemy w tym paragrafie, brak ładunków magnetycznych wynika z (na ogół przyjmowanego implicite) założenia, że przestrzeń jest ściągalna, tzn. każdą sferę dwuwymiarową można w sposób ciągły sprowadzić do punktu i punkt ten również należy do przestrzeni. Jeżeli założenie to zmienimy i będziemy rozpatrywać przestrzeń nieściągalną (np. z wyjętym jednym punktem),
to istnieje rozwiązanie, tzw
17) daje natychmiast <br><gap><br><br><tit>7.2. Monopol Diraca </><br><br>Równania (7.12) stanowią podstawę elektrodynamiki klasycznej. Cechą charakterystyczną elektrodynamiki jest istnienie ładunków elektrycznych i brak ładunków magnetycznych (wynikający z tożsamości Bianchiego). Jednak w czterech wymiarach czasoprzestrzennych istnieje możliwość pewnego uogólnienia elektrodynamiki tak, by wprowadzenie ładunków magnetycznych było możliwe. Jak pokażemy w tym paragrafie, brak ładunków magnetycznych wynika z (na ogół przyjmowanego implicite) założenia, że przestrzeń jest ściągalna, tzn. każdą sferę dwuwymiarową można w sposób ciągły sprowadzić do punktu i punkt ten również należy do przestrzeni. Jeżeli założenie to zmienimy i będziemy rozpatrywać przestrzeń nieściągalną (np. z wyjętym jednym punktem), <br>to istnieje rozwiązanie, tzw
