bigot.<br><br>Pan Karol jest mówca i złote ma usta,<br>do czynu porywa słuchaczy;<br>a Kostuś z miedzianym obliczem oszusta<br>wyznawców swą trzódkę duraczy.<br><br>U pana Karola dysputy uczone<br>o dobru, mądrości i pięknie;<br>a Kostuś gorliwie poucza swą żonę,<br>że z brudu robactwo się lęgnie.<br><br>Snuć można by tutaj tysiące paralel,<br>a wszystkie na korzyść Karola,<br>lecz oto dziejowe już ważą się szale<br>i straszna gotuje się dola.<br><br>Bo oto nam wojnę ogłasza Pinochet,<br>by laurem ozdobić łysinę,<br>i wiernych swych łapsów wypuszcza już poczet,<br>by wzięli nas w jedną godzinę.<br><br>Pan Karol i Kostuś znaleźli się w łagrze,<br>lecz jaka