niedoborach wody (Hounam, 1975).<br>Metodę zaproponowaną przez Penmana (1948) w ostatnich latach poważnie udoskonalili głównie Monteith (1965) i van Bavel (1966). Modele zaproponowane przez tych autorów nie zawierają w zasadzie empirycznych parametrów lub funkcji. Mogą one znaleźć ogólne zastosowanie, gdyż są nie tylko dokładne, lecz mają tę niewątpliwą zaletę, że parametry i funkcje wchodzące do modeli są fizycznie uzasadnione.<br><br>&lt;tit&gt;3.5. Metody ewaporometryczne&lt;/&gt;<br><br>Metody ewaporometryczne zalicza się raczej niesłusznie do bezpośrednich metod pomiaru parowania. Metody te są oparte na równaniu bilansu wodnego, a wielkość parowania lub ewapotranspiracji wyznacza się nie bezpośrednio, lecz przez zbilansowanie pozostałych, zmierzonych składników bilansu wodnego. W przypadku