czy nie znużyłem Pana Profesora, ale trudno mi było opisać zwięźlej te wydarzenia. Po ostatnich doświadczeniach przekonałem się, że los kopie mnie nawet i w sprawach finansowych, kiedy tylko chcę się jakoś wydźwignąć. Gdy nosiłem cudze dolary czy ciułałem grosz do grosza, nie interesował się mną; uderzył, gdy zapragnąłem w parę dni zdobyć dwieście tysięcy nie licząc Ireny. (Tę ostatnią widziałem kiedyś na ulicy w towarzystwie grubego i łysego mężczyzny chyba pijaną, bo się bardzo głośno i nienaturalnie śmiała. Zrozumiałem od razu, że się stoczyła.) Pomyśli Pan, Panie Profesorze, że się niepotrzebnie czepiam losu, kiedy winna tu przede wszystkim moja głupota