ku niej dwóch wojskowych w panterkach, goglach bitewnych (działają? - zdumiała się przelotnie), z samopowtarzalnymi &lt;orig&gt;kuszerami&lt;/&gt; przy biodrach i wystającymi sponad barków rękojeściami tytanowo-plastikowych mieczy. Rozpoznała porucznika Sebeto i pułkownika Jeslitochcewa. Za nimi dreptał wyraźnie skonfundowany Spieglass, w tej swojej czarnej kominiarce. (Oskalpowany, skrzywiła się). W zsiniałych dłoniach ściskał kubek parującej kawy. <br>Uśmiechnął się do Ojaliki przepraszająco, odsuwając się od żołnierzy. <br>Jeslitochcew zakaszlał sucho. <br>- Pani gubernator... <br>- To już? <br>- Co? <br>- Bunt. <br>Pułkownik, ruchem starego, zmęczonego człowieka, ściągnął gogle, przejechał dłonią w rękawicy po krótkich włosach. <br>- Nie chciałbym, żeby tak to się odbywało - powiedział cicho. <br>- Przykro mi. Nie dam ci tej satysfakcji. <br>Milczeli