zaglądała do przyjaciółki, mieszkającej zresztą wciąż u swojej ciotki. Ich kontakt coraz bardziej ograniczał się do rozmów telefonicznych lub sporadycznych spotkań na przystanku autobusowym. Do rodzinnego miasteczka obydwu dziewcząt jechało się bowiem przez dzielnicę, w której mieszkała i pracowała Beata. W dodatku bardzo niedaleko znajdował się przystanek, z którego odjeżdżał pekaes do Z., gdzie Dorota - jadąc albo wracając od swoich rodziców - przesiadała się najczęściej z komunikacji miejskiej. I tam również przyjaciółki się umawiały, mając sobie coś pilnego do powiedzenia albo przekazania. Spotkania jednak trwały zazwyczaj tylko chwilę - albo Beata była z dziećmi na spacerze i nie chciała narażać ich na zbyt