nawet katom... Położyła się w ubraniu na łóżku, zwinęła się w kłębek i sama nie wiedząc kiedy zasnęła. Obudziła się zdrętwiała z zimna, leżała w dość dziwnej pozycji i teraz nie mogła wyprostować karku, widocznie naciągnęła sobie mięsień. Siedząc na łóżku, próbowała rozmasować szyję i bark. No tak, to ten pęknięty obojczyk dawał o sobie znać. To koledzy pana Walczaka tak ją urządzili... Ale zaraz ta myśl jej samej wydała się nie na miejscu. To był przecież człowiek, który wychowywał Zuzię, zastępował jej ojca, a może nawet był jej ojcem. Ta scena pomiędzy nimi, kiedy tak stali naprzeciw siebie. Twarz Zuzi