społecznej każdego z nich.<br> Ta tradycyjna wiedza musiała mieć sens praktyczny, inaczej nie byłaby notoryczna i dostępna także królewskim urzędnikom. Musiał istnieć jakiś ważny powód, dla którego ludzie orientowali się, kto jest maior, kto sequens, a kto minor. W 62 rozdziale edyktów Liutpranda występują dwa segmenty tej triady: najniższy (minima persona exercitalis) i najwyższy (qui primus est). Różniły się one wysokością wergeldu. W lokalnym środowisku wolnych Longobardów, którzy wiedzieli o sobie nawzajem wszystko, bez większego trudu umiano określić "osobistą jakość" każdego człowieka. Podział na możnych, pośrednich i pomniejszych opierał się na tej wiedzy, która wiązała się z oceną wergeldu secundum qualitatem