się fundamentem pozycji zespołu. Jan Paweł Gawlik potrafił też wyjątkowo zręcznie formułować poetykę najważniejszych dokonań i skutecznie ją propagować na zewnątrz.<br>Pierwsza połowa lat siedemdziesiątych to głównie dzięki Staremu Teatrowi najlepszy okres powojennego teatru w Polsce, do tej pory nieprześcigniony. Prawda, ale posunęłabym się nawet dalej. Znacznie dalej poszerzyłabym tę perspektywę, aż... do początków polskiego, zawodowego teatru założonego przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Odważyłabym się powiedzieć, że dwudziestolecie teatralne po październiku 1956 roku, jakiego zwieńczeniem, szczytem stały się spektakle Starego za dyrekcji Jana Pawła Gawlika, z dzisiejszej perspektywy jawi się jako najlepsze, najbardziej twórcze w dziejach teatru w naszym kraju. Czy