rozumiany był jako osoba ludzka, ucieleśniająca wartości nieredukowalne, bezwarunkowe. A chociaż różnie bywało, ostatecznie jednak ideał ten znalazł potwierdzenie i uzasadnienie w dziejach klasycystów, którzy w dobie porozbiorowej oznaczyli Wieczną Polskość, mit, który począł organizować właśnie narodową tożsamość. Tym bardziej, że sprowadzała się ona do świadczenia wartościom nieredukowalnym.<br> W tej perspektywie dokonuje też Szaruga zakwestionowania tradycji o romantycznej, albo prawdziwej - pewnego sposobu jej rozumienia.<br> Osoba ludzka zajmuje wszak inne miejsce w historii niźli zmienne i przemijające "ja". Nie ona stwarzana jest przez proces dziejowy, choć on ją dosięgnie. W obliczu wartości bezwarunkowych historia okazać się musi jedynie zbiorem możliwości wyłączonych spośród