tym niemniej żywa w świadomości konserwatorów i architektów. Co więcej, realizowana stosunkowo konsekwentnie w praktyce, szczególnie w latach 1945-60, w okresie tworzenia wielkich rekonstrukcji staromiejskich ośrodków: &lt;name type="place"&gt;Warszawy&lt;/&gt;, &lt;name type="place"&gt;Gdańska&lt;/&gt;, &lt;name type="place"&gt;Poznania&lt;/&gt;, &lt;name type="place"&gt;Wrocławia&lt;/&gt; i innych miast. Rekonstrukcja całych historycznych dzielnic miejskich jest już etapem zamkniętym w historii konserwatorstwa polskiego. Wypada więc z perspektywy czasu zastanowić się nad historycznymi uwarunkowaniami i teoretycznymi przesłankami, które zadecydowały o podjęciu w takiej właśnie formie i na taką skalę, rekonstrukcji ośrodków staromiejskich jaka miała miejsce w Polsce w latach 1945-60 oraz na czym polegała istota tzw. "&lt;q&gt;polskiej szkoły konserwatorskiej&lt;/&gt;".<br>Na obszarze Polski, objętym powojennymi granicami, z ok