wobec samego siebie!" pomyślał z filozoficznym patosem. "Nikt nie ma prawa deptać własnego uczucia, jest to wbrew przyrodzie!... I właściwie po co byłoby to robić?..."<br>&lt;page nr=154&gt;<br>Znowu słowo "zbrodnia" nasunęło mu myśl o dubeltówkach wiszących nad kanapą w jego gabinecie. Gdyby w tej chwili miał jakiego bliskiego przyjaciela. poprosiłby go na pewno, aby zabrał z jego domu wszelką broń. Lecz takiego przyjaciela nie miał, jak w ,ogóle nie mają przyjaciół mężczyźni zbyt zdolni do kochania kobiet. Każdy bowiem mężczyzna zakochany w kobiecie wcześniej czy później opuści swego przyjaciela. Zresztą w tym wypadku Widmar był nawet poniekąd zadowolony. Pozostawała mu zupełna swoboda działania