osiemnastej proszę na kolację. <br>Okiem z ołowianej blachy odprowadził gościa do drzwi. Hans zaś ku schodom. I zanim nogę na pierwszym stopniu postawi, myśl: "zaskrzypią". Omylił się, nie zaskrzypiały. Ani poręcz z rumianej buczyny, ani stopnie z grubej dechy o brzegu jeszcze niewychodzonym. <br>Piec z białych kafli. Uśmiechnął się do pieca ciepłego, jak do dalekiego krewnego w zeszłowiecznym stroju. Myśląc nie myśląc, wypakowywał walizkę. Ubranie wizytowe do szafy. Drobiazgi toaletowe na fajansową półkę umywalki. Rozwinął rulony koszul sportowych; wygładzał je i kładł na komodzie. Mapy i papiery położył na stole pod oknem. Rozchylił firanki. Widok ciągnął się przez ogród, aż pod