W latach studenckich został inżynierem PZN, a następnie trenerem narciarstwa. Szybko również uzyskiwał coraz wyższe stopnie sędziowskie. W 1949 roku został sędzią klubowym, trzy lata później okręgowym, a w 1957 roku związkowym, co dało mu uprawnienia do sędziowania na wszystkich zawodach narciarskich, jakie odbywały się w kraju. Na przełomie lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych prowadził przez jakiś czas Szkołę Narciarską GKKGiT pod kierunkiem Jerzego Ustupskiego i Mariana Orlewicza. Później został przewodnikiem i ratownikiem tatrzańskim i zajął się zawodowo prowadzeniem wycieczek, a w sezonie zimowym szkolił na nartach i sędziował. Początkowo z racji uprawiania narciarstwa zjazdowego częściej sędziował konkurencje alpejskie, z biegiem czasu