zniżył się z tej<br>wysokości i rzucił oschle: - Piszę o niej książkę. Zapewne i jako<br>kobieta była piękna. Nie mogło być inaczej. Zresztą to widać jeszcze<br>dziś, po tylu wiekach. Naturalnie nie tą pięknością pospolitą, jaką się<br>widzi w obnoszonych za życia twarzach. Bo wszystko, co żyje, jest<br>nieledwie namiastką piękna, żeby nie powiedzieć, materią piękna. Musi<br>przejść dopiero przez śmierć, żeby stać się pięknem. W śmierci jak w<br>tyglu się wytapia i zostaje czysty kruszec. Inaczej zawsze będzie<br>niedostatkiem, ułomnością, niespełnieniem. - Głos mu nagle opadł do<br>ledwo słyszalnego szeptu: - Cała dotkliwość naszego istnienia wszystko<br>to materia piękna. Dlatego i Bóg