rozbudowana była ornamentyka otaczająca w obrazie centralna figurę, dominująca, nie związana organicznie z tematem, a jednak wprowadzająca nastrój odświętności. <br>W tym miejscu dodajmy, że tak, jak istnieją szczególne cechy pobożności, znamienne dla dawnej wsi (zwłaszcza w zaborze rosyjskim i w Galicji), tak też można dostrzec specyficzny stosunek ludności wiejskiej do piękna. Pierwsze dostrzegamy w stosunku do obrazów, w traktowaniu ich niemal w magiczny sposób, w nieustannym z nimi dialogu. Drugie zjawisko wiąże się z potrzeba odświętności, czynienia swego otoczenia pięknym, barwnym. Strojność podnosiła rangę domu, zaspokajała ambicje. <br>Strojność niosła charyzmę odświętności, jak niedziela po dniach znoju i trudu. Patrząc z tej