przed sobą matkę i ciotkę Anielę. Rzeczywistość przeszła wszelkie moje wyobrażenia o Warszawie. Po raz pierwszy w życiu widziałem tak wielkie miasto. Panorama miasta widoczna z mostu Kierbedzia wydała mi się imponująca. Ukazywały się konne tramwaje, wielkomiejskie kamienice; narastał ruch uliczny, od którego mogło się zakręcić w głowie. Dzień był piękny. Warszawski wrzesień, mimo że wyprzedzał nasz czas nowosokolnicki o trzynaście dni, przypominał raczej pełnię lata. Minęliśmy Krakowskie Przedmieście, ulicę Berga, wreszcie dorożki wjechały na Włodzimierską i zatrzymały się przed domem, gdzie mieszkała ciotka.<br><br>Popłynęły dni pełne świątecznych radości i niemal imieninowych niespodzianek, wśród licznych krewnych ojca i matki, gdyż znamieniem