w gruncie rzeczy te same co dawniej funkcje; jeśli domagano się unowocześnienia - to z myślą głównie o tym, by na scenie nie ulegały zaprzepaszczeniu walory nowego dramatu. Pogląd ten utrzymywał się, mimo że w szkicach krytycznych młodych romantyków teatr istniał przecież także inaczej - w przestrzeni całościowej wizji sztuki, jednoczonej przez pierwiastek duchowy. Poezji przyznawano miejsce nadrzędne wobec nauki i sztuki, a jednocześnie powstawały wizje teatru, jako miejsca syntezy sztuk. Piękna wizja teatru jako miejsca ich symbiozy - słowa, muzyki, tańca, malarstwa - wychodziła spod piór nie tylko teoretyków dramatu lecz i innych twórców, na przykład malarza Philippa Otto Rungego.<br>Teatr wyodrębniał się jednak