sposób niewytłumaczalny przypominała mu żonę. Pamiętał także, że usiłował zobiektywizować uczucie zazdrości, które już od paru dni nie dawało mu spokoju.<br>Całe współczesne ujęcie tego rzekomo brzydkiego uczucia było mu dobrze znane, był pomimo wszystko człowiekiem kulturalnym i oczytanym. Spostrzegł jednak nieszczerość umysłu gotowego w każdej chwili do wytłumaczenia najbardziej pierwotnych odruchów i instynktów ludzkich. Umysł jest pewnego rodzaju aparatem, służącym jedynie do usprawiedliwienia naszej uczuciowości. Człowiek zawiedziony w miłości potrafi zbudować nie najgorszą teorię, podnoszącą do ideału każdą zawiedzioną miłość. Człowiek zdradliwy zawsze udowodni moralność własnej zdrady. W podobny sposób zazdrosny Widmar przekonywał siebie, że zazdrość jest uczuciem niezbędnym i