swoich potrzeb i możliwości, teraz śpiący snem wiecznym. Jedyne, co odróżnia go od pozostałych ciał, to identyfikator przymocowany do dużego palca u nogi. Jego obecny dowód tożsamości i przepustka do wiecznego życia zarazem.<br>Pana Waldemara J. nachodziły różne myśli podczas wielogodzinnych samotnych dyżurów, które spędzał w otoczeniu swoich &lt;q&gt;"podopiecznych"&lt;/&gt; - jak pieszczotliwie nazywał tych wyjątkowych pacjentów miejskiego szpitala. Pan Waldek pracował w tym niesamowitym miejscu od 15 lat. Jego obowiązkiem, tak jak wszystkich bodaj łapiduchów na całej chyba kuli ziemskiej, było przygotowywanie nieboszczyków do odbycia ostatniej drogi. Podczas normalnych tego typu czynności, jak mycie, przebieranie i ewentualny makijaż, Waldemar J. rozmawiał ze