żuwaczkami o glebę, szybujące owady musiały opanować sposób wytracania prędkości przy podchodzeniu do lądowania. Najprostszy z nich to ten, który stosują gołębie, lądując na parapecie okna: przesunięcie powierzchni płatów nośnych ku przodowi, przed środek ciężkości, aż obiekt latający zwiększając kąt natarcia skrzydeł straci stateczność i opadnie ogonem do dołu nieomal pionowo na podłoże. Wydatne zwiększenie oporu i równocześnie siły nośnej umożliwia nader powolne lądowanie. Jest do pomyślenia uzyskanie podobnej umiejętności przez szybujące owady bezskrzydłe.<br>Wystarczyło przesunąć skierowane ukośnie ku tyłowi pleury w ustawienie boczne i efekt był gwarantowany. Musiał więc powstać mechanizm mięśniowy i stawowe połączenie u podstawy pleur, umożliwiające ruchy