rozciągała się kraina marzeń: teren zryty rękami i narzędziami tysięcy &lt;gap&gt;, ludzi wydzierających spod powierzchni cenne kawały kryształu. Pomiędzy dołami i górami sterczały kikuty spalonych drzew, na zwęglonych gałęziach kiwały się tu i ówdzie czujne sępy.<br>Z największą ostrożnością lawiruję między otworami głębokich studni. W tej części Cristalina jest jak ogromny placek, z którego wielką szklanką wycięto krążki ciasta na pierogi.<br>Teraz dopiero dostrzegam, że z dziur i otworów wychodzą ludzie. Są jak dżdżownice wypełzające na świat po deszczu. Niektórzy mają napuchnięte, zapiaszczone oczy. Przypominają ryby głębinowe, które zmuszono do wypłynięcia na powierzchnię.<br>Grupy zmordowanych, objuczonych łopatami, kilofami, linami, wiadrami mężczyzn ciągną