nieproporcjonalne, że można mówić chyba tylko o żarliwej samozachowawczej intencji, o rozpaczliwym pomyśle, żeby się jakoś razem wytłumaczyły. <br>O wielkości tej książki stanowi w każdym razie to, co dzięki Krallównej przypomina sobie Edelman z getta. Te rozmowy, z których powstaje autoportret bohatera mimo wspólnego wysiłku, wzajemnego zrozumienia, raz po raz plączą się i rwą. Występuje w nich bowiem również pewna sprzeczność interesów. Autorka chce się dowiedzieć jak najwięcej, najdokładniej, najwnikliwiej. Bohater mówi pod warunkiem, że powie wyłącznie to, co i jak zechce, raz po raz zbija autorkę z tropu albo częstuje ją trudnym do przyjęcia. Nie tyle same okropności mają moc