jaskrawego światła w niewłaściwych zarysach i zmiennej perspektywie. Obok siedział Pieniążek. Cichutki był na razie, skromnie w sobie pozbierany. Z potulną miną, mętnymi oczkami wodząc ze zdumieniem dokoła, niezdarnie rozbabrywał widelcem na talerzu karpia w galarecie. Poczucie ostatecznej klęski ogarnęło Drewnowskiego. Wszystko wydało mu się beznadziejne i nieodwołalnie stracone. Wszystkie plany i zamierzenia. Cała kariera. Przyszłość. Cóż za parszywy los!<br>Wtem dotarł do niego sztywny, jakby z kawałka drzewa wystrugany głos sąsiada:<br>- Cóż to, pełny kieliszek? Nie pijecie?<br>Sam się zdumiał, jak w jednej sekundzie mógł go ten obcy głos tak nagle otrzeźwić. Poczuł się naraz swobodny, uszy mu się odetkały