A), tzw. linia U. Wyraża ona empiryczną górną granicę możliwości występowania punktów reprezentujących wszystkie grunty na podstawie zależności między wskaźnikiem plastyczności a granicą płynności. Opisana jest wzorem: <gap> IP = 0,9 (wL - 8). Według klasyfikacji zaproponowanej przez <name type="org">Komisję Kartowania IAEG</> oraz normy brytyjskie (BS), na wykresie wyróżniono pięć tzw. "górnych przedziałów plastyczności", w zależności od wartości granicy płynności: niski (wL do 35%); średni (wL 35-50%); wysoki (wL 50-70%); bardzo wysoki (wL 70-90%) oraz ekstremalnie wysoki (wL ponad 90%) (rozdz. I, ryc. 3). Sens podziału polega na tym, że wydzielone górne przedziały plastyczności określają maksymalną zdolność gruntów do wiązania wody