syjonistycznego nosa postanowił pozostać w kraju. A że kuzyn woli tę działkę zapisać na nazwisko podstawionej osoby o niesyjonistycznym rodowodzie, a mianowicie pani Janiny, nikogo nie może dziwić, bo lepiej zawsze dmuchać na zimne niż siadać na rozpalonej płycie. Popędziłem więc znowu do Władzia Maronickiego, zamieniłem kilka złotych monet na plik banknotów - Boże, jak się łatwo robi! - pieniądze wręczyłem na korytarzu zachwyconej żonie syjonisty i zaraz załatwiliśmy wszystkie formalności. W ten sposób pani Janina stała się użytkowniczką posyjonistycznej działki, bo o własności tu nie było mowy. Niech mi kto powie, że to nie był bezinteresowny, dobry uczynek! Wychodząc z Zarządu Ogródków