plik tajnych gazetek. Było tego co najmniej ze trzydzieści egzemplarzy; a przecież wystarczyło jednego, żeby skończyć pod murem. Spojrzałem na Jelonka: zzieleniał.<br>- Ja... ja... zaraz panu przyniosę te dziesięć tysięcy, panie inspektorze - wybełkotał i rzucił się do sypialni. Na łóżku, z ręką na sercu, leżała pobladła Jelonkowa. Tajniak trzymał teraz plik małych karteczek, gęsto zapisanych wyraźnym pismem. Pewno była to poczta. Zdołałem jeszcze pomyśleć o Basi i nagle uświadomiłem sobie, że znam jej adres i że na Szucha czekają mnie straszne tortury. Może się Pan uśmiechnąć, Panie Profesorze, ale właśnie w tej chwili zobaczyłem całe swoje nędzne życie i postanowiłem umrzeć